lunedì 4 luglio 2016

Me nona Valeria


 Poesia in dialetto rivano

Me nona Valeria

„ Va zo a sbianzar  l’ort „
la me diseva me nona,
e mi brava brava, nevo a sbianzar,
me piaseva laorar  con ela n’de l’ort,
la me ’nsegneva come far, cosa far,
e mi fevo.

L’era na dona granda, me nona,
pu granda de me papá e de me mama,
a mi la me piaseva,
e ancor  de pú quan che la rideva,
I so oci i sluseva quan che la me vardeva,
ma se la se n'rabieva,  scampevo via,
perché se la me deva n’sberlom,
fevo sicuro n’tombolom.

La gaveva forza per doi e l’era coragiosa.
L’aveva vist do guere e partorí ondese puteloti.
So marí, me nono, lera soldá e cosí la sa rangiá.
No la gaveva paura de gnent  e  de nisum,
e a quei tempi la dovú sistemar
pu de n’om maleducá,
con do pugni messi ben,
senza tante spiagazion.

En paes i la conoseva
e i gaveva gran rispet,
quando n’ladro en de na not,
la risciá de narghe en casa,
el sé trová de bon matin
legá fis come en salam
en de n’angol del giardin.

El ricordo de me nona,
lé con mi ancora ancoi,
le so man, grande, semper a laorar,
ma anca pronte a carezar,
e quela  cioca  riza  de cavei, 
che ghe scampeva via
da la so coa streta  e n’rudolada,
la se n’rabieva, quando léra spetenada. 

La vedo  caminar  col  pas deciso, e ben piantá,
col so vestiton  nero, el so grembial nzolá ben stret en vita,
la so borsa lustra e nera, che tant me incuriosiva,
e mi, sentada zo, su n’den scalin, la vardevo nar,
fin che la gireva l’angol, e pó nevo a zugar.



 °°°°°


Graziella Torboli
luglio 2016